Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Ο "Διογένης" των καιρών μας. Του Τρύφωνα Ούρδα


Ο «ΔΙΟΓΕΝΗΣ» ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Την πρώτη φορά που τον είδα, ήταν ένα απόγευμα μέσα στο Φθινόπωρο. Εγώ πήγαινα με τ’ αμάξι μου και αυτός ευγενικά, μου έκοψε τον δρόμο για να περάσει απέναντι. 
Τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση απάνω του! Ούτε τα κουρελιασμένα ρούχα, ούτε τα γένια,  που  μαζί με τα μαλλιά έκλειναν τα μάτια του, ούτε ακόμα και το σώμα του, που έγερνε μπροστά και πήγαινε παράλληλα με το έδαφος. Πραγματικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν με παραξένεψε. Τρελάθηκα όμως σαν τον είδα να πηγαίνει, τέλος πάντων να βαδίζει, προς τα πίσω!
-Ε! παππού, του φώναξα γεμάτος απορία. Πρόσεχε γιατί μπορεί να σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο…
-Καλά, μου είπε με βραχνή φωνή, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι  από τη γη για να με δει και χαμογελώντας μέσα από τις τρίχες της ασπρόμαυρης γενειάδας του. Ίσως ευχαριστημένος για το ενδιαφέρον που έδειξα για τη ζωή του!
Ύστερα κατεβάζοντας πάλι το κεφάλι, χωρίς να με βλέπει, σιγομουρμούρισε:
-Κάνε εσύ αυτά που πρέπει να κάνεις για σένα και μη σε νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους…
Δεν του απάντησα και τον άφησα να περάσει στην άλλη μεριά του δρόμου. Ύστερα μια και βιαζόμουνα, ξεκίνησα και έφυγα αμέσως. Ωστόσο περίεργος όπως πάντα, έριξα μια τελευταία ματιά πάνω του. Τον είδα να στρογγυλοκάθεται στο πεζούλι μιας βρύσης και να πίνει με τις χούφτες του νερό.
-Παράξενος που είναι ο κόσμος, είπα από μέσα μου!
Έτσι, σαν άφησα το γεροντάκι πίσω μου, στην άλλη στροφή του δρόμου, το ξέχασα κιόλας.
Από τότε και άλλες πολλές φορές πέρασα από το σημείο. Όμως πάντοτε το ξαναθυμόμουνα και άθελά μου, «έκοβα» ταχύτητα με το αυτοκίνητό, ψάχνοντας να το βρω. 
Άλλοτε το έβρισκα και άλλοτε όχι. Όσες φορές το έβρισκα, το έβλεπα κάτι να κάνει. Τη μια να παίζει με το σκύλο του, την άλλη να σκάβει, την άλλη να κουβαλάει ξύλα. Πάντα γυρτό μ’ ένα ξύλο στα χέρια του για μπαστούνι. Και πάντα να πηγαίνει …προς τα «πίσω».
Ώσπου μια Κυριακή το πρωί, την ώρα που ακόμα βαρούσαν οι καμπάνες για τη Λειτουργία και εγώ πήγαινα για καφέ στην πόλη, είπα να σταματήσω και να πιάσω κουβέντα μαζί του. Τόσο καιρό  έβλεπα τον άνθρωπο, «όπως τον έβλεπα» και με έτρωγε η περιέργεια να τον ρωτήσω κάποια πράγματα, αν φυσικά και αυτός ήθελε να κάνει συζήτηση μαζί μου.
Φτάνοντας λοιπόν κοντά του, τον είδα αυτή τη φορά  να ταΐζει τις γάτες του, που δεν ήταν και λίγες.
-Γεια σας, του είπα γλυκαίνοντας λίγο τη φωνή μου, μη τυχόν και με αποπάρει που σταμάτησα να του μιλήσω, άγνωστος σ’ αυτόν. Έπεσα όμως έξω.
-Γεια σου καλό παιδί, μου είπε και αυτός με γλυκιά φωνή, ανεβάζοντας όσο μπορούσε τους ώμους του για να με δει καλύτερα. Και συνέχισε;
-Πως και σταμάτησες, ήθελες κάτι;
-Τίποτα ρε παππού, του είπα. Νά, τόσο καιρό περνάω από δω και σε βλέπω και είπα μια φορά να σταματήσω και να σου πω «καλημέρα».
-Του Θεού, του Θεού είναι η καλημέρα βιάστηκε να μ’ απαντήσει. Μπράβο σου και καλά έκανες!
Με το διάλογο πήρα θάρρος και εκεί στα όρθια, συνέχισα να κουβεντιάζω μαζί του, τώρα με περισσότερη άνεση.
-Καλά του λέω, σε κάποια στιγμή που τον αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο κοντά μου, γιατί σε βλέπω να πηγαίνεις προς τα πίσω;
-Χμ, χαμογέλασε. Παλικάρι μου, λέει. Γιατί σου φαίνεται περίεργο; Εγώ πηγαίνω, όπως «πηγαίνει όλος ο κόσμος». Δυστυχώς, αντί μπροστά «πίσω». Και μην μου πεις πως δεν το βλέπεις και συ, έξυπνος είσαι!
Και συνέχισε με τον ίδιο τόνο, χωρίς να περιμένει κάποια αντίδρασή μου.
-Καλά τώρα θα λες με τρελό έμπλεξα! Πες με όπως θες. Δεν με νοιάζει! Ο καθένας είναι καλός, κακός, στραβός, ανάποδος, ίσιος για την πάρτη του. Τους άλλους αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Αρκεί βέβαια να μην τους πειράζει… Πάντως εγώ έτσι βλέπω τον κόσμο και πάω σύμφωνα με το ρεύμα του!
Δεν ήξερα μετά απ’ αυτά που άκουσα, αν μπορούσα να συνεχίσω  περαιτέρω την κουβέντα μαζί του. Γι αυτό πάλι βιάστηκα να φύγω. Έτσι ανέβηκα στο αυτοκίνητό μου και μετά από λίγο απολάμβανα ένα ζεστό καφέ σε καφετερία της πόλης..!  
Το βράδυ όταν πήγα στο σπίτι, όπως κάνουμε όλοι μας, άνοιξα την τηλεόραση. Την πέτυχα την ώρα που έλεγε ειδήσεις..!
-Ληστεία μετά φόνου έγινε χτες… Αδερφός σκότωσε τον αδερφό του… Τροχαίο δυστύχημα το βράδυ με πέντε νεκρούς… Σύζυγος μαχαίρωσε την σύζυγο… Δάσκαλος κατηγορείται για αποπλάνηση… Υπουργός κατηγορείται για απάτη… Κλέφτες άρπαξαν…
-Αμάν ρε παιδιά, είπα αγανακτισμένος από μέσα μου. Κανένα καλό, καμιά ευχάριστη είδηση δεν θ’ ακούσουμε; Κάτι το σωστό δεν έγινε στο εικοσιτετράωρο που πέρασε; Ένας άνθρωπος δεν έκανε κάποιο καλό να το πούμε; Κάτι που να μας κάνει να ευχαριστηθούμε, να χαρούμε και να γελάσουμε; Να πάρουμε ελπίδες και να ζήσουμε…!
Τελικά αναλογίστηκα, μ’ αυτά που ακούμε, είμαστε άνθρωποι πολιτισμένοι, με καρδιά, ψυχή, συναισθήματα, αγάπη μέσα μας! Τελικά με όλα αυτά που βλέπουμε, πάμε μπροστά ή ζούμε στη «ζούγκλα» και τελικά μήπως ο γέρος που μίλαγα το πρωί, είχε δίκιο να βαδίζει «προςτα πίσω», μιμούμενος την κοινωνία μας και από αντίδραση προς αυτή! 
Και τελικά, το λέω ακόμα μια φορά, μήπως και «τη σήμερον ημέρα»,  πρέπει να βγούμε στους δρόμους για να «ψάχνουμε με το φανάρι», μέρα και νύχτα, να βρούμε στον κόσμο «ανθρώπους». Αλλά κυρίες και κύριοι…!
Προσέξτε! Ανθρώπους! Όχι θηρία, που και αυτά σε τελική ανάλυση, αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα έλεγαν πως εμείς είμαστε τέτοια στη συμπεριφορά μας. Όχι αυτά. Εμείς, τα «κατ’ επίφαση», ανώτερα στο πνεύμα  και στο νου «όντα» του πλανήτη μας!
Ζητείται ο «άνθρωπος..!»
                                                                                                        30-10-2017                                                     
                                                                                                 ΤΡΥΦΩΝ  ΟΥΡΔΑΣ

Η σχέση ως μορφή γνώσης και ευημερίας. Γράφει η Σοφία Ασαλέα


Η ΣΧΕΣΗ ΩΣ ΜΟΡΦΗ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

Από την πρώτη στιγμή της ζωής ενός ανθρώπου – μάλιστα ακόμα και πριν την εμφάνιση της ανθρώπινης μορφής στην ολότητά της, δηλαδή κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της στη μήτρα – ο άνθρωπος βρίσκεται σε ένα σχεσιακό καθεστώς, δηλαδή σε μια συνθήκη σχέσης με έναν άλλον άνθρωπο και συγκεκριμένα τη μητέρα του. Το φυσικό αυτό γεγονός υποδηλώνει τη σημασία που έχει η σχέση ως γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι σημαντικό να τονιστεί πως η σχέση δεν αφορά πάντα σε δύο ανθρώπους, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε οποιαδήποτε στοιχεία έχουν ως προϋπόθεση το αμοιβαίο άνοιγμα. Παραδείγματα αυτού είναι η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το κατοικίδιό του, το αγαπημένο του μουσικό κομμάτι, τον Θεό, τον εαυτό του κ.ο.κ. Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και στη σχέση με τον εαυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγκωνίζεται η σπουδαιότητα των υπόλοιπων σχέσεων.  
Ετυμολογικά, η λέξη σχέση προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό απαρέμφατο σχειν του ρήματος έχω. Επομένως, η λέξη σχέση υποδηλώνει μια μορφή συναισθηματικής κατοχής, όχι με την έννοια της κυριαρχίας ή της εξουσίας, αλλά με την έννοια της ελευθερίας του αμοιβαίου δοσίματος και ανοίγματος του εαυτού στον άλλον. Με άλλα λόγια, ο όρος σχέση σηματοδοτεί ένα προσωπικό και αυθεντικό άνοιγμα στον άλλον, το οποίο διαπνέεται από αμοιβαιότητα. Μια σχέση δεν μπορεί να είναι μονομερής• χρειάζονται τουλάχιστον δύο άτομα προκειμένου να δημιουργηθεί.
Η σχέση αποτελεί ένα οντολογικό και υπαρξιακό γεγονός. Αυτό σημαίνει ότι μέσα από τη σχέση που συνάπτω με έναν άλλον άνθρωπο και μέσω της διαδικασίας του αμοιβαίου ανοίγματος έρχομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Μέσα από τις σχέσεις που συνάπτω γνωρίζω τον εαυτό μου και ταυτόχρονα τον φέρω ως αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της δημιουργίας. Έτσι, μέσα από τις σχέσεις μου αφενός προάγεται η γνώση για τον εαυτό μου και αφετέρου διευρύνεται και μετασχηματίζεται η μοναδικότητα που φέρω ως άτομο. Η ποιότητα, λοιπόν, των σχέσεων που συνάπτω προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τον εαυτό και για τον τρόπο με τον οποίο έχω μάθει να σχετίζομαι με τους ανθρώπους.
Στην εποχή, την οποία διανύουμε, γινόμαστε μάρτυρες μιας συρρίκνωσης και επιπεδοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων. Οι σχέσεις όλο και περισσότερο χάνουν την αυθεντικότητά τους και γίνονται χρηστικές και αδιέξοδες. Όσο περισσότερο αυξάνεται η ανάγκη και η επιθυμία για τη δημιουργία σχέσεων που να διαπνέονται από αμοιβαιότητα, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη και ασφάλεια, τόσο φαίνεται να εκλείπει αυτού του είδους η σχεσιακή πραγματικότητα. Μοιάζει, λοιπόν, η συγκεκριμένη κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική περίοδος να χαρακτηρίζεται από μια επικοινωνιακή και συναισθηματική αντίφαση: τη στιγμή που έχω ανάγκη για μια βαθιά προσωπική σχέση, την ίδια στιγμή επιλέγω να αποποιηθώ αυτό το βάθος.
Όπως προαναφέρθηκε, η σχέση αποτελεί παράγοντα γνώσης του εαυτού. Η διείσδυση στα μύχια του ανθρώπινου ψυχισμού αποτελεί μια επίπονη διαδικασία, τη οποία δεν είναι λίγοι αυτοί που αποφεύγουν. Το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο ζούμε ενισχύει αυτή την τακτική, καθώς λιγοστεύει τον ελεύθερο χρόνο, συρρικνώνει την κριτική σκέψη, προσφέρει εύπεπτα και επιφανειακά θεάματα και προάγει έναν τρόπο ζωής απομακρυσμένο από τις ανάγκες και τις επιθυμίες του ανθρώπου. Έτσι, ο άνθρωπος απομακρύνεται από τη λογική της δημιουργίας αυθεντικών σχέσεων, η οποία συμπεριλαμβάνει και προϋποθέτει τη σύναψη αυθεντικής σχέσης με τον εαυτό. 
Η εμφάνιση πολλαπλών ψυχικών συμπτωμάτων δεν είναι ανεξάρτητη από την ποιότητα των σχέσεων που συνάπτουμε. Συχνά, οι σχέσεις παίρνουν τη μορφή της εξουσίας και της κυριαρχίας τόσο απέναντι στους άλλους όσο και απέναντι στον εαυτό. Ένα βασικό στοιχείο, το οποίο λείπει από τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η συναίσθηση, η ικανότητα δηλαδή να αισθάνομαι αυτό που αισθάνεται ο άλλος, είτε ο άλλος είναι κάποιος άνθρωπος είτε είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Μοιάζει σαν να έχουμε χάσει την ικανότητα να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων και του εαυτού μας και να έχουμε θέσει τις σχέσεις μας σε ένα καθεστώς συναισθηματικού ασκητισμού.  
Η σχέση αποτελεί ένα γεγονός υψίστης υπαρξιακής σημασίας, το οποίο είναι σύμφυτο με την ανθρώπινη ζωή. Σε πείσμα της αποδιαρθρωτικής εποχής που ζούμε οφείλουμε να μην ξεχνούμε πως η ευημερία του εαυτού συνάγεται από την ευημερία των σχέσεων και το αντίστροφο. Καθίσταται, λοιπόν, περισσότερο από ποτέ επιτακτική η ανάγκη ενός αυθεντικού δοσίματος και ανοίγματος στον άλλον και στον εαυτό, γιατί η ευημερία είναι κάτι που επιτυγχάνεται από κοινού.





Σοφία Ασαλέα
Ψυχολόγος - Ειδικευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...